Περί αληθείας...

Τι κάνουμε όταν σε μία δημόσια υπόθεση ανακαλύπτεται κάτι το σκοτεινό και ομιχλώδες, όπου εμπλεκόμαστε κι εμείς, και ως δημόσια πρόσωπα πρέπει κάτι, έστω, να πούμε για το θέμα; Θα αφεθούμε σε μία 'στιγμή αδυναμίας'; Θα δείξουμε στον κόσμο, στην κοινωνία πως μας έπιασαν στα πράσα και δε βρίσκουμε τι να πούμε;

Όχι βέβαια. Σιωπή ίσον ενοχή -για πολλούς (το ότι η σιωπή μπορεί να είναι και χρυσός, είναι άλλο, μεγάλο θέμα). Έτσι λοιπόν, ευφυείς καθώς είμαστε, έχουμε βρει μια μοναδική ατάκα, την οποία διατυμπανίζουμε σε κάθε ανάλογη περίσταση: θα λάμψει η αλήθεια!

Και έρχεται ο απλός ελληνικός λαός, που για σκοτεινές υποθέσεις όλο μαθαίνει και φως στο τούνελ δε βλέπει, και ρωτάει: 'Μήπως ξεμείνατε από σόδα; Γιατί έχω εγώ στο ντουλάπι μου, να σας δώσω λίγη να τρίψετε την αλήθεια, μπας και λάμψει επιτέλους!'


υ.γ.: Κάθε αντιστοιχία με πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα είναι τελείως τυχαία και συμπτωματική.


Για το παιχνίδι όπου με προσκάλεσε ο -συνήθης ύποπτος- mahler76 ;)

Κάθε χρόνο και ναυάγιο, έτσι για το καλό...

Τη συχνότητα των ναυαγίων στη χώρα μας, πώς να την ερμηνεύσω;

α. κάθε χρόνο εφοδιαζόμαστε με νέο στόλο επιβατηγών, οπότε κάνουμε crash test να δούμε τις αντοχές τους

β. γίνεται συντονισμένη προσπάθεια, ώστε να εξοντωθούν τυχόν καρχαρίες που απειλούν τους ανυποψίαστους τουρίστες μας, με τη βοήθεια των ρυπογόνων ουσιών που απελευθερώνονται μετά το ναυάγιο

γ. είναι η ελληνική φιλοξενία ντε! Δίνουμε μια απόχρωση περιπέτειας στις διακοπές του ξένου τουρίστα, και συν τοις άλλοις παραδίδουμε μαθήματα αποτελεσματικής και οργανωμένης διάσωσης (όχι παίζουμε!).

Άλλη ερμηνεία, anyone?

Αλοκάσια

... ονομάζεται το νέο μέλος που προστέθηκε στο κηπάκι μου (το πραγματικό, όχι το blog-ικό!). Δεν έχει εντυπωσιακά φύλλα;

Η αλοκάσια κατάγεται από τις Φιλιππίνες. Της αρέσει η σκιά και η δροσιά. Στο πότισμα χρειάζεται λίγη προσοχή, γιατί εύκολα σαπίζει,οπότε αφήνουμε ενδιάμεσα το χώμα να στεγνώσει.

Εδώ με μία μικρότερη αλοκάσια που είχα αγοράσει πιο παλιά. Μια δροσερή νότα στη ζέστη του καλοκαιριού...

Νέο παιχνίδι!....

από το mahler. Διαλέγουμε ένα γνωστό τραγούδι και... γράφουμε μια παρωδία!! Χιχιχι...

Δεν ξέρω πόσοι το γνωρίζουν, είναι πολύυυυυ παλιό, διάλεξα το 'Τσάι με λεμόνι', του Δάκη (δεν τον ήξερα, αλλά το τραγούδι το είχα ακούσει παλαιότερα και μου είχε μείνει!):

Τσάι με λεμόνι στο μπαλκόνι
Και η αγωνία μου φουντώνει
Πότε θα βρεθούμε οι δυο μας μόνοι
Τσάι με λεμόνι στο μπαλκόνι

και ιδού το δικό μου 'πόνημα':

Τσάι με λεμόνι στο σαλόνι
και το χαμόγελο παγώνει
καθώς ξημέρωμα σιμώνει
και η μακέτα δεν τελειώνει.

..... mahler νομίζω καταλαβαίνεις το κάψιμο που πέφτει ενόψει εξεταστικής, χεχε... Να μην κάνουμε και μια πλακίτσα, τόσες μακέτες έχουν περάσει πια από τα χεράκια μας,,,

guys, όποιος έχει κέφια, του παραδίδω τη σκυτάλη!!

Επιτέλους...

...τα κατάφερα! Όλο έλεγα πως θα κάνω link σε όλα τα φιλαράκια που διαβάζω, και όλο δίσταζα να καθήσω να κάνω τη λίστα. Ακόμα δεν είναι ολοκληρωμένη, θα συμπληρώνεται και θα ανανεώνεται! Ας μην θεωρηθεί η λίστα αυτή 'υπόδειξη', άλλωστε ο σκοπός της είναι να σας προτείνω, μονάχα, μέρη που κάνω βόλτες, και αν θέλετε, ακολουθείτε και ανακαλύπτετε με τη σειρά σας κι άλλα...

υ.γ.: ακολουθεί post-παιχνίδι από τον mahler76, ετοιμάζεται... (έβαλες δύσκολα αυτή τη φορά!! χιχι)

Αναγέννηση

Μου έλειψε η βόλτα στη blogoγειτονιά... Ήταν άραγε η απογοήτευση που ένιωσα, πως ήθελα να πω πολλά και δε χωρούσαν να τα γράψω; Ίσως η πίεση που αυξήθηκε ξαφνικά τους τελευταίους μήνες; Κάποια γεγονότα που με στεναχώρησαν; Δε μπορώ να απαντήσω με σιγουριά- ίσως να ήταν και όλα αυτά μαζί. Πέρασε πολύς καιρός... ώσπου δόθηκε η αφορμή...

Αυτό που μένει, είναι η απόφασή μου να μην ξαναφήσω τον κήπο μου, και να ξαναρχίσω τη e-βόλτα μου
σε γνώριμα και νέα μονοπάτια. Το θέμα δεν είναι να μη συναντούμε δυσκολίες ποτέ... αλλά να μπορούμε, όταν έρχονται, να τις αντιμετωπίζουμε!

Ελπίζω να είστε όλοι καλά! Και να συνεχίζετε να γράφετε!

Επιστροφή...

Η τουλίπα εδώ και αρκετές μέρες είναι καλά, βγήκε καινούριο πεταλάκι. Ο λόγος που δε βγήκε νωρίτερα στον κήπο της είναι πως έχει μαυρίσει κι άλλο, εσωτερικά αυτή τη φορά.

Τίποτα το τραγικό. Μόνο μικρά ψήγματα πικρών στιγμών, που φαίνεται συσσωρεύτηκαν πολλά μαζί και χρωμάτισαν μια ψυχή με χρώματα μελανά.

Δε μπορώ να ξεχωρίσω αν η χτεσινή μέρα ήταν πιο στενόχωρη από τη σημερινή. Πάντως χτες το βράδυ είδα κάτι που με τάραξε πάρα πολύ. Ήμουν σε κεντρικό δρόμο, προς τα βόρεια προάστια, συνοδηγός. Σε κάποια στιγμή η ροή των αυτοκινήτων γίνεται πολύ αργή, και μετά από λίγο σταματά. Κάτι έχει συμβεί στο δρόμο. Μακρυά, βλέπω ένα σταματημένο λεωφορείο. Μας έχουν προσπεράσει πέντε- έξι μηχανάκια της αστυνομίας: τροχαίο. Έπειτα από πολύ ώρα φθάνουμε στο σημείο του δυστυχήματος. Η μία κατεύθυνση του δρόμου έχει κλείσει. Στη μέση, το σώμα ενός μοτοσικλετιστή, ξαπλωμένο ανάσκελα στην άσφαλτο. 'Μην κοιτάς, δε μπορώ να αντικρύσω το θέαμα', είναι η μαμά μου που το λέει, μα το βλέμμα μου δε μπορεί να ξεκολλήσει από το σώμα του ανθρώπου, που κείτεται κάτω. Το πρόσωπό του σκεπασμένο με ένα πανί. Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως δεν είναι νεκρός, πως είναι μόνο πληγωμένος άσχημα, γυρνώ το βλέμμα και προσπαθώ μάταια να διακρίνω ασθενοφόρο στον ορίζοντα.

Σιωπή. Δάκρυα χωρίς ήχο τρέχουν από τα μάτια μου. Κόντεψα να χάσω πολύ στενό μου άνθρωπο από ατύχημα με μηχανή, η καρδιά μου τότε είχε κοντέψει να σπάσει. Ζαλίζομαι. Κι ας τις αγαπώ πολύ τις μηχανές, την ελευθερία που νιώθω κάθε φορά που ανεβαίνω σε δύο ρόδες.